Even voorstellen, mijn naam is Isabelle Weenink, 4ejaars student creatieve drama therapie en ik vind het heerlijk om naar buiten te kijken vanuit mijn prachtige plekje op de Appelmarkt, midden in het centrum van Amersfoort.
De afgelopen jaren ben ik mede door mijn opleiding mij bewust geworden van mijn kwaliteiten en valkuilen, mijn krachten en zwakten en natuurlijk mijn leerdoelen en uitdagingen. De opleiding heeft mij bijzondere inzichten gegeven over gedrag van mijzelf, gedrag van anderen en de verschillen hierin. Ik heb geleerd verder te kijken naar wat ik zie, voel en beleef om zo op zoek te gaan naar oplossingen, verbeteringen, openbaringen, rust, ontspanning maar vooral geluk en plezier. Om het stuk hierboven kort samen te vatten: Ik weet wat ik wil, waarom ik het wil en op welke manieren ik er naar toe zou kunnen werken.
Ooit begonnen op het MBO als medewerker maatschappelijke zorg, lees je nu het verslag van de vierentwintigjarige Isabelle Weenink. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en vertellen over een verleden die mij tot op de dag van vandaag heeft gevormd tot wie ik ben: Op de middelbare school kreeg ik het verschrikkelijke nieuws te horen dat mijn moeder een hersenbloeding had gehad waardoor mijn wereld even compleet in stortte. Naar mijn idee heb ik alles in die tijd gedaan wat god verboden heeft maar heb ik er uiteindelijk een wijze levensles aan over gehouden namelijk: Leef met de dag, doe wat goed voelt en volg je hart. Ergens weet ik dat deze laatste woorden heel cliché zijn, maar deze levensles heeft naar mijn idee alle goede eigenschappen bij mij naar boven gehaald. Met name omdat ik deze wilde inzien en hier mijn best voor heb gedaan. Op de middelbare school, het MBO en nu op het HBO lijk ik mijn optimisme en positieve energie te hebben meegenomen en te stralen. Van binnen heb ik altijd al het gevoel gehad dat er boven mijn hoofd een bord hangt met daarop de tekst: ‘’ Dump je shit bij mij! ‘’.
Nu maak ik er met woorden een grapje over, maar blijkbaar straal ik openheid en vertrouwen uit waardoor mensen de behoefte voelen om met mij te praten en dingen over het leven te delen. Als ik mensen help voel ik mij nuttig, als het even niet lekker met iemand gaat gun ik iemand optimisme en plezier en tot slot deel ik graag mijn eigen levenservaring en levensmotto als advies. Ik ben erachter gekomen, zeker ook tijdens mijn studie op de HU, dat ik het niet alleen belangrijk vind om mensen te helpen voor de ander, maar ook voor mijzelf en dat daar mijn kracht ligt.
Maatschappelijk probleem
De afgelopen drie jaar heb ik opgemerkt dat er veel studiegenoten om mij heen niet goed weten wie ze zijn, wat ze willen en hoe ze het beste uit zichzelf kunnen halen. De hoge werkdruk die ervaren wordt, de prestatiemaatschappij en de succeservaringen op sociaal media lijken hierin een grote rol te spelen. De overstap van de middelbare school naar een hogeschool is zeer groot. Opeens komt een eerstejaars student in een doolhof terecht van een nieuwe onbekende weg waarin zij zelf alle verantwoordelijkheid moeten dragen. Als ervaringsdeskundige durf ik te zeggen dat dit een hele grote stap is die je zelfstandig in je ontwikkeling als eerstejaars student doormaakt. Naast gesprekken met studieloopbaanbegeleiders, een decaan en andere docenten lijkt er nog meer behoefte te zijn aan ondersteuning die leerlingen bij elkaar vaak lijken te zoeken. Leerlingen gaan elkaars studieloopbaan vaak met elkaar vergelijken, helpen elkaar, leren van elkaar en willen er zijn voor elkaar. Echter gebeurt dit vaak buiten de lessen om. Toch wordt er in het eerste jaar volgens veel studenten die ik heb gesproken niet genoeg tijd en aandacht besteed aan theorieën en methodieken die kunnen helpen om jezelf beter te leren kennen, en zo ook beter met je gevoelens en gedachten om te kunnen gaan. Vooral het behalen van de punten staat in dit jaar voorop waardoor veel leerlingen veel stress lijken te ervaren en zichzelf hierin soms voorbijlopen. Waarom wordt de focus niet meer gelegd op de persoonlijke ik, zelfkennis en reflecteren? Zeker in de tijd van steeds meer burn-out en stress klachten lijkt dit mij erg belangrijk. Tijdens begeleidingslessen wordt hier zeker aandacht aan besteed, echter weet ik uit ervaring dat veel docenten verschillende programma’s inzetten en een eigen invulling hieraan geven. Dit kan naar mijn mening en vele andere studenten beter en anders.
Idee
Wat nou als iedere student eerder handvatten aangeboden zouden krijgen betreft zelfontwikkelingen, zelfreflectie en zelfmanagement, en niet pas in het laatste jaar of door middel van een extra programma. Door te leren kennismaken met individuele krachten, valkuilen en de persoonlijke drive van jezelf en anderen op een creatieve educatieve manier, zouden stressklachten verminderd kunnen worden en ieder individu op zoek kunnen gaan naar wat hem/haar echt gelukkig/tevreden maakt.
Maak jouw eigen website met JouwWeb